Dzisiaj mamy rocznicę 123 urodzin Jerzego Neymana. Jerzy Spława-Neyman to jeden z twórców częstościowego podejścia do testowania, prawdopodobnie najbardziej znany ze sformułowania procesu testowania hipotez jako problem optymalizacji funkcji mocy testu. Współautor lematu Neymana-Pearsona.
Jerzy Neyman doktorat zrobił na Uniwersytecie Warszawskim, jego egzaminatorami byli Wacław Sierpiński i Stefan Mazurkiewicz. Plotka głosi, że ci wybitni matematycy widzieli w Neymanie talent, ale to czym się zajmował nie pasowało do ich definicji matematyki (odwieczny problem na linii matematyka-statystyka). Wysłali go więc do Wielkiej Brytanii aby się sprawdził wśród innych statystyków. Sprawdził się, został np. ForMemRS.
W życiorysie Jerzego Neymana jest wiele polskich akcentów, np. ten, że stworzył w Instytucie Nenckiego laboratorium Biometrii (tak, Nencki to ten Instytut PAN po drugiej stronie ulicy Pasteura). Koniec końców Neyman został jednak profesorem na Berkeley. Zapraszał tam wielu polskich matematyków i statystyków, np. Witolda Kloneckiego, który później opowiadał nam rozmaite anegdotki.
Więcej o Neymanie można przeczytać na stronach AMS lub Wikipedii.
Żadnej anegdotki?
Najlepsza anegdotka jaką znam, dotycząca Jerzego Neymana, to problem spóźnionego studenta.
George Dantzig spóźnił się bardzo na wykład Jerzego Neymana, zobaczył na tablicy dwa problemy dotyczące badania funkcji mocy testu i uznał, że to praca domowa.
Nie wiedział, że Nayman zapisał dwa otwarte problemy dotyczące funkcji mocy.
Nie wiedział i je rozwiązał 😉 tłumacząc się później profesorowi, że problemy były trochę trudniejsze niż poprzednie prace domowe.
Z czego powstał artykuł w Annals of Mathematical Statistics.
Jest świetna, ale też dosyć znana. Te bardziej lokalne dotyczyły głównie historyjek przy stole, toastów itp.